شد مِنا سرزمین بحران ها

بنام خدا

برای روح بلند حاجیه خانم زیبا جلالی مادر ارجمند همسرم که پروانه ی جانشان در آتش بی لیاقتی آل سعود در سال 1354 در حادثه ی آتش سوزی منا پرکشید و جسم پاکشان را فرزندان به آغوش نکشیدند و پس از چهل سال هنوز چشم به راه هستند

 

درک کردید حاجیان عرفات

      مشعر از عطرتان مصفّا شد

               عرش عالم برای بردنتان

                          ظاهراً در منا مهیّا شد

 

شد چهل سال فاصله از نو

              در منا اتّفاقِ بد افتاد

                   رازِ اعداد را نمیدانم

                    هست پیچیده حکمتِ استاد

 

آتش افتاد بار قبل آنجا

    سوختند عاشقان بسیاری

      باز تکرار شد پس از چل سال

                مرگ مهمان و رنگ بیعاری

 

ای خدا ، دردِ سینه بسیار است

         راضی هستیم بر مشیّت تو

         شاهدی خود وَ دیده ای با چشم

                        بیخبر ما همه زِ نیّت تو

 

می رود پشت سر زمان ، امّا

            اتّفاقات می رسد از راه

                 مطمئنّم که حکمتی دارد

                        هر وقوعِ حوادثِ ناگاه

 

شد منا سرزمین بحران ها

        کرد شیطان درونِ آن لانه

               رفتم و دیده ام به چشمانم

                      هست آنجا برای او خانه

 

شد چهل سال ساعتِ دوری

          کارزارِ بزرگ برپا شد

         مادری که در آن بیابان رفت

                         یادِ او باز وِردِ لبها شد

 

در زمانِ نظامِ شاهی بود

      حالی از ما کسی نپرسیده

          خبر آورده اند فقط ، اینکه

                      مادری گم شدو نشد دیده

 

چشمهامان هنوز در راهست

        سوختند از فراق ، فرزندان

        در طوافی که داشت او در حج

                 با صفا سعی کرده بود ایشان

 

وصلت یار سخت و طاقت سوز

        از برایش هزینه بسیار است

                سوختن با هزار رنجِ دگر

                قیمتِ کوچکِ چنین کار است

 

پرکشیدید حاجیان ، تبریک

      روحتان را به کبریا بردید

            همه با حرف از خدا گفتیم

                وَ شما جلوه اش به جان دیدید

احمدیزدانی

اشک در خود خشکید

آمد خبری که اشک در خود خشکید

 

تاریخِ جهان از این خبرها کم دید

 

گلهای مهاجر الی الله از ظلم

 

افسرده شدند زیرِ چشم خورشید

 

با آلِ سعود بی کفایت ، شیطان

 

در غفلت و بدنامی و نخوت خندید

 

یکروز درون کعبه خونریزی کرد

 

روزِ دگر از مِنا سر آورد پدید

 

طی کرد درونِ کعبه را با مستی

 

در دشت مِنا زِ خونِ مهمان نوشید

 

در بزمِ جنایتی که برپا کردند

 

مست از می و با حرامیان می رقصید

 

این سو دل شیعیان شد از داغ کباب

 

رحمان و رحیم از آسمان ها می دید

 

قاصد خبر آورد سحرگه ، خون ها

 

تـاوان محبّت است  می پردازید

 

در پهنه ی بزمِ آفرینش هرگز

 

حقّی نشود هَدَر ،نباشد تردید

 

آرام به گوش باد نرگس فرمود

 

نزدیکیِ وعده ی خداوند رسید

 

احمدیزدانی

ششم مهرماه سال نودو چهار شمسی

چهاردهم ذی الحجّه هزارو چهارصدوسی وشش قمری

حاکم معزول

این شعر را در سال 1358 زمانی که مدیر مدرسه ی راهنمائی تحصیلی مختلط در سیمین دشت بوده و بهمین جهت  سعادت دیدار گه به گاه از استاد امیری فیروزکوهی را که بعد از پیروزی انقلاب بیشتر از قبل در سیمین دشت میماندند داشته ام سروده و اکنون پس از تقریباً 36 سال با مختصر ویرایشی منتشر مینمایم  

پیچیده و تنها گره ای کور به جا ماند

در منظرِ تاریخیِ او گور به جا ماند

از آن همه ثروت و تفاخر و بزرگی

 یک مزرعه ی سوخته و عور به جا ماند

کو قدرتِ سرنیزه ی یاران‌ دغلباز ؟

بارِ کج و یک مقصدِ ناجور به جا ماند

با عزّتِ بیگانه و در غربتِ مردم

یک حاکمِ معزولِ و دلی کور به جا ماند

چون میگذرد نیست غمِ ماندن و رفتن

خوشبخت امیری که از او نور به جا ماند

 

رها سازی

رانده اند از آستانت با نظربازی مرا

راه مسجد را نمایاندندو طنّازی مرا

پا به این ره با عصا و کفش های آهنین

سفره ای نان و دلی خونین و دمسازی مرا

هرچه رفتم رهزنان بودندو مقصد دور بود

دل به هرکس بسته رقصانید با سازی مرا

ای خدا ای آخرین لنگرگهِ کشتیِ دل

کِی شَوَد در بند اندازی ، رهاسازی مرا؟

 

صیّاد

برای شهید عبدالرّسول صیّاد  ،معروف به صیّاد (حضرت امام) خمینی ،

تک تیرانداز قهرمان جبهه ها

 

داغِ تو ای یَلِ زیبا به کجا باید برد؟

خنده هائی که وطن لذّتِ آن را می برد

واقعاً عبدِ رسولی تو ،سفرخوش سالار

از تو ارثت به شرف نسل خمینی ها برد

نازنین رفتی و ما بر سر پیمان هستیم

آسمان قبلِ حلولت غمِ رندان میخورد

لشکری بوده اگر یک نفرت در سنگر

از حسادت همه شب دشمنت از غم میمرد

گرچه سخت است سفر ،خون تو ثارالله است

ورنه شیعه زِ فراق تو به غم می افسرد

خون تو ساخت جوانانِ غیوری را که

در نبود تو جهان حسرتِ هریک را خورد

باز دل عاشق شدو پرزد وَ رفت

باز دل عاشق شد و پر زد وَ رفت

طعنه به رِندانِ سحر زد وَ رفت

رفت به ایّام تجاوز ، جنون

جاریِ جبهه شده با رودِ خون

رفت به سجده به حضورِ شهید

غرقه ی دریایِ شعورِ شهید

خالیِ دستانِ دل ، ای هموطن

کشتیِ دشمن وَ گِل ای هموطن

مهرو وفا بودو مَلَک بودو عشق

عرشِ خدا بودو فَلَک بودو عشق

خاک وطن سربه سر از لاله ها

کشور دلها و شب و ژاله ها

وای ، چه کردند شهیدانِ ما

ملّتِ رزمنده وَ دستِ دعا

ریشه ی دشمن به فنا داده اند

گوهرِ جان را به بها داده اند

خون شهیدان شده آبِ حیات

خورده وطن داده نشاط و ثبات

عاملِ پیروزیمان از شهید

رسمِ ستم سوزیمان از شهید

هرچه جهان گفت وَ پاسخ شنید

جلوه ای از جذبۀ نامِ شهید

کشورِ ایران گذرِ عاشقان

بیمه شد از زحمت آزادگان

رزمِ بسیجی شده ضرب المثل

شهره به آفاق و تمامِ ملل

لذّتِ ما ،امنیتِ بچّه ها

غیرت و مردی زده نقشِ بقا

ملّتِ ایران شده تاجِ زمین

عزّت و همّت شده با او عجین

جنگ کـه زشتست وبدودردورنج

لطف خدا همرهِ آن داد گنج

باورِ ملّت شد از آن بهره مند

کرد وطن ایمن و دور از گزند

هموطنان هفته ی جنگ آمده

خاطره ی تن وَ فشنگ آمده

آنچه که گفتم وَ شنیدی شما

قطره ی کـوچک ز دلِ ماجرا

اصلِ سخن ،راه نجات از کمند

هدیه بکن یک صلواتِ بلند

 

مسجد

ابتدا از من به تو مسجد ،سلام
ای تو سنگر بوده در وقت قیام
خانه ای هستی برایِ خالقم
گرچه او هرگز نگنجد در کُنام
مرکز پاکان هر شهرو دیار
می شود پخته درونت ،جان خام
مرکزِ جمع و جماعت مسجد است
دین مومن در تو می یابد قوام
بوی قرآن میدهد هر گوشه ات
روح وجان را می نوازی همچو مام
کفرو عصیان را فراری میدهی
برسر شیطان فرود آیی مدام
ثانیاً بر مسجدی ها صد درود
عرض تقدیم ادب با احترام
چشمه سارانی که دریا می شوند
پاکبازان ، باصفا و با مَرام
جمع می گردندو غوغا می کنند
قطره ای بوده و دریائی به کام
هرکه در مسجد نشیند ،مسجدی است
گِل چو با گُل بود بویش مستدام
قصّه ی هر مسجدی چون لاله است
خون به دل دارد ،به محشر سرخ فام
هرچه خوبی با جماعت جاری است
دست یزدان همرهش باشد ، تمام.
احمد یزدانی

وطن

        وطن ، ای سروِ سبزِ بستان تو

                     ای گلستانِ در گلستان ، تو

                            مهدِ کوروش و داریوشِ بزرگ

                                                   مثلِ کوهی به جات استاده

 

  لاله ی سرخ دشت گیتی ، تو

                 خاجِ بازی وَ می پرستی ، تو

                             مشهدو قم دوقطبِ ایمانت

                                                گوشه هایت همه امامزاده

 

اوّلین نقطه ی حضورِ بشر

                مهدِ خیرو همیشه بد با شر

                                 ای موحّد وَ مهد پاکی ها

                                            هرچه خوبیست ازتو شد زاده

 

ای قدمگاهِ پاکِ معصومان

                 حافظت معجز جهان قرآن

                                خاکِ پاکِ امامِ هشتمِ ما

                                             شاهِ والاتبارو شاهزاده

 

نقطه ی اوجِ روزگارم ، تو

                قلبِ من ، عشقِ من ، شعارم تو

                                 سربلندو نجیب و زیبائی

                                     ریشه داری تو چون بزرگزاده

 

وطن از رنجِ تو فغان دارم

                قصدِ تحقیرِ دشمنان دارم

                               بی تو دنیاست آخرِ دنیا

                                             همه ی مردمِ تو ، دلداده

 

در جهانی که هست چون زندان

                حکمرانی کند در آن شیطان

                               تو فقط مستقلّ و آزادی

                                              بهرِ آزادگان توئی جاده

 

روم و یونان به زیرِ پاهایت

           روس و عثمان و کشمکشهایت

                          جنگهایت دفاع و پیروزی

                                                رِندهایت برایت آماده

 

برده ای رنجهایِ دوران را

            خورده ای زخمهای شاهان را

                          شیطنت های انگلستان را

                                         از تو وحشتزده ، پدرخوانده

 

چارسویِ تو چار دنیا هست

               عالمی را به تو نظرها هست

                                دوربادا نگاهِ بد از تو

                                                جام دنیا وَ تو در آن باده

 

یک جهان است و دشمنی باتو

                  جمعشان جمع در بدی با تو

                         خالق است آنکه حفظ می دارد

                                                     اقتدارِ تو را خدا داده

 

پاره کردند عهدو پیمان ها

              کرده برپا عجیب طوفان ها

                             ای تو دنیائی از وفاداری

                                              هرکه بد کرد با تو ، افتاده

 

جمع هستند دشمنان باهم

               فتنه ها کرده اند بدان باهم

                            غافل از وحدتت ، نمی دانند

                                  خون دهند مردمت به تو ساده

احمدیزدانی

کوتوالkootevall 

غم دوری

عـــرضِ سلام ، عـرضِ ادب نازنین

از غم دوریِ تو هستم غمین

آمدی و برده ای دل را ،ولی

بازنگردانده به این کمترین

دربدرم در پیِ گم گشته ام

گاه هوائیم و گه در زمین

گفت به من عاشقِ شوریده سر

لیلی خود را تو چو مجنون ببین

بالِ من از شمعِ رُخِ عشق سوخت

تا که شدم با چو تو گل همنشین

خواند سحر بلبلِ بیچـاره ای

از غمِ دوریِّ گُلش اینچنین

چشم به راهِ تو، منم تا ابد

رفت ز دستم همه ی عقل و دین

ایده و ایمان و شرافت توئی

در قفسم بی رُخت ای نازنین.

کباب لذیذ

عرضِ ارادت به حضورت ، عزیز

کِی شَوَم از لطف شما مستفیض؟

بوی تنت نافه ی مُلکِ خُتَن

بوسه ی تو بوده کباب لذیذ

ناز و اداهای تورا می خرم

خواهشاً از آن به خیابان نریز

یکّه شناسم وَ تو دنیای من

گوش نکن حرفِ رقیبِ مریض.

انتحار

آتشت افتاده در انبار کاهم بارها

کرده رسوا،برده حرفم را سر بازارها

بی شکیبم،شعلـه ی عشق تورا دارم به دل

میزنم در روز و شب از دوری تو زارها

دوستت دارم و با یاد تو شادی میکنم

دلهره با تکنوازی میدهد آزارها

دست بردار از لجاجت ،حرف آخر را بزن

با منی ، یا خامم از فکر تو در پندارها؟

مثل ماری می گزد درد حضورش جان من

کرده روحم انتحار از دست این افکارها

طاقت رنج حضورش را ندارم ، رحم کن

گشته ام دیوانه ی دوران چنان پرگارها

دلخوشم تنها به یک جمله که گفتندعاشقان

می رسند آخر به یکدیگر دل و دلدارها .

عشق دو روزه

عشق دوروزه رسم انسانهای بی درد است

می سوزم از دوری ،برایم رفتنت درد است

می پیچم و می گِریَم از بی همزبانی ها

صحـن و سرای خانه سردو با من هم درد است

شاید نمیدانی کــه دنیا با همه وسعت

تنها دو روز است و سپس خاکستری سرد است

آغـوش خانه بیوفائی را نمی خواهد

هم ساختن هم سوختن از خصلت مرد است

با گرد دوران من توافق کرده ام ،  زیرا

بازنده ام ، سرمایه ی مـن جاده با گرد است

انقدر در بزنم تا بپذیری آقا

می دَوَم در پیِ وصل تو همه دنیا را

عاشقم من ، چه کنم بی تو دل شیدا را

گرچه غایب شده ای ای گل نرگس ،امّا

آنقدر در بزنم تا بپذیری  آقا

 

اشک بی ریب و ریا نزد شما مقبول است

بر فقیران نگه و لطف شما معمول است

توشه ام توبه وصبر است مرا زاد سفر

امرو فرمان خدا بر همگان مشمول است

 

چه غمی تلخ تر از اینکه نخواهی ما را

از گروه بدو بیمار نکاهی مارا

اُدّعونی شده امّید وصال رخ دوسـت

من که خواندم ، ننوازی به نگاهی مارا

 

سرزدم بادل عاشق همه ی صحراها

انتظارِ تو تکان داد همه ی دنیاها

چشم یعقوب زمان سوخت به راه یوسف

میکند نور حضورت به یقین غوغاها

 

خندۀ شیعه به وابستگی و برکت توست

جنگ و درگیری عالم همه در غیبت توست

هُرمِ احساس حضورِ توی زیبا با ماست

حلّ هـر مشکل و سختی به ید قدرت توست

 

نایبان تو مقامات بـزرگی هستند

صاحب علم و کرامات بزرگی هستند

شده هرگوشۀ این خاک مزیّن به گلی

هرنشان از تو علامات بزرگی هستند

 

روشن است از رُخشان چهرۀ این شهرو دیار

ترک کردند برای رهِ دین شهرو دیار

خونشان ریخت ولی بیمه از آنها شده ایم

از شهید است گُلستان گِلِ این شهــرو دیار

 

شهر پیچید به خود از تو و عشق و تب تو

رهروانند همه چلّه نشین شب تو

بذر عشق تو به دل کاشته باشد هرکس

وقت محصول ببیند تو و خال لب تو

 

از غم دوریت ای دوست پریشان شده ام

بی تو از کرده ی یک عمر پشیمان شده ام

آرزویم بنشینم به سر سفره ی تو

وقت مستی بزنم داد که انسـان شده ام.

شیعه یعنی داستان راستان

 

شیعه

بارالها ، سینه ها را غم گرفت 

داستان عشقِ ما عالم گرفت

حـاکمان و بندگان زور و زَر

از نجابتهای عاشق با خبر

میزنند هر افترا بر شیعیان

منتشر کرده در اقطاب جهان

حیله ها و شیطنت ها مستمر

خیمه برپا کرده در هرگوشه شر

صهیونیزم پست و اذناب پلید

بوده بر شیعه دقیقا چون یزید

با ترور با قتل و غصب و کینه ها

شیعه را کردند خون در سینه ها

دشمنی دارند از روز الست

خانه ای ویرانه اند از پای بست

مفتضح ، بدنام در کل جهان

نزد ملت ها حقیر و بد زبان

شیعه بر خوبی توکل کرده است

از همین رو اینچنین گل کرده است

حرف شیعه حرف قرآن و خداست

راه شیعه از ستمگرها جداست

شیعه یعنی داستان راستان

شیعه یعنی رودی از ایمان روان

شیعه یعنی فقر در عین غنا

شیعه یعنی دست مظلـوم و عصا

شیعه یعنی بهترین همسایه ها

شیعه یعنی سایه ی بی سایه ها

شیعه یعنی نفی آشوب و گزند

شیعه یعنی شهد شیرین مثل قند

شیعه یعنی مهر و شورو دلخوشی

شیعه یعنی دور از آدمکشی

شیعه یعنی بر تجاوزها دفاع

شیعه یعنی چون ابوالفضلش شجاع

شیعه یعنی در طریق زندگی

شیعه یعنی باستم جنگندگی

شیعـه یعنی یک ترانه یک غزل

شیعه یعنی انتظاری چون عسل

شیعه یعنی رقص گل در صبحدم

شیعه یعنی رو بقبله ، خوش قدم

شیعه یعنی مجری امر خدا

شیعه یعنی نوکری بر مقتدا

شیعه یعنی مهربان و حقمدار

شیعه یعنی خنده بر لبهای یار

شیعه یعنی اشک در شبهای تار

شیعه یعنی بر جهالت غصّه دار

شیعه یعنی یار مظلوم و فقیر

شیعه یعنی بر ستمکاران نفیر

شیعه یعنی پاک مرد پاک پاک

شیعه یعنی بر نفهمی غصّه ناک

شیعه یعنی مهربانی عشق و حلم

شیعه یعنی راه دانش راه علم

شیعه یعنی بر تبهکاران پیام

شیعه یعنی بر خودی مثل غلام

شیعه یعنی با ادب مرد عمل

شیعه یعنی خشمگین از هر دغل

شیعه یعنی سدّراه بی وطن

شیعه یعنی بر تن ظالم کفن

شیعه یعنی مظهر بخشندگی

شیعه یعنی  رو بقبله بندگی

شیعه یعنی مظهر مظلومیت

شیعه یعنی آخر انسانیت

شیعه یعنی روزی و رزق حلال

شیعه یعنی با سخاوت باجلال

شیعه یعنی جوهر اسلامیت

شیعه یعنی پاکی و نورانیت

شیعه یعنی آخر صبرو صفا

شیعه یعنی پرتحمّل بر جفا

شیعه یعنی چشم بستن بربدی

شیعه یعنـی پاکباز سرمدی

شیعه یعنی بندۀ مخصوص حق

شیعه یعنی چاکر و پابوس حق

شیعه یعنی روز پاسخ در معاد

شیعه یعنی زندگی با قلب شاد

شیعه یعنی تیزبین و با خرد

شیعه یعنی آتش روز نبرد

شیعه یعنی طیّب و طاهر ،امین

شیعه یعنی کشور ایران زمین

مهدی موعود ، یا صاحب زمان

دستگیری کن شما از شیعیان

چاره ی کارست از سویت نگاه

تا نَگِریَد چشم های بیگناه

ملت ایران نگاهش بر شماسـت

عاشقان را عشق اصل ماجراست .

زخم دل

تماشا کرده ام با زخم دل ظلمِ به خوبان را

کشیدم من به آتش خاطر سرد پریشان را

نخندیدم به روی مردمان پست هرجائی

چو دیدم من نمک نشناسی و تردیدو طغیان را

اسیر کینه های کهنۀ مشتی دغلکارم

که از اموال خود دانسته برج عاج ایمان را

نمیدانی چه آمد برسرم از دست تهمت ها

خـداوندا ، نبخش این مردمان نامسلمان را

گرفتارِ خودِ خویشم ، اسیر پنجۀ نیشم

که جای سوختن تا واپسین باقیست انسان را

نبودم از قماش چپ روان کینه جو ، هرگز

ولی پرداختم تاوان سخت وصل آنان را

 

بی محاباست نفس امّاره

جوهری در نهاد من بالید

شد برایم حقیقتاً دشمن

داستانهاست بین ما با هم

سدِّ راهست او و تشنه ی من

 

شیطنت میکند و بدخواهی

پشت سر یاکه روبرو هر روز

مانده ام بین آسِمان و زمین

هست او حاکمِ به پهنه ی من

 

کاش او دشمنی زمینی بود

تا به راهش هزار چاله کَنَم

یــاکه از جنس آدمیزاده

بخورد ضربتی زِ دشنه ی من

 

هست همجنس شیطنتهایش

چون عصب می دود به هر سوئی

بی محاباست  نفس امّاره

می زندنقشِ خود به صحنه ی من

 

جنگ ها شد میان ما با هم

نشد آخر تمام درگیری

من ضعیفم و او خبر دارد

آرزویش زدن و کینه ی من

 

می کِشد هر طرف مرا با خود

می نشیند به روی سفره ی من

می خورد او نمک از این سفره

می زند خنجرش به سینـه ی من.

من مثنوی میگویم از خنجر و گیسوها

با خواندن خبر شهادت غوّاصان کربلای چهار با دستان بسته سنگ هم گریست

وقتی که زد تیر خلاصش بر پرستوها

در عرش غوغا شد برای ماجراجوها

پروردگارِ عالم آنها را پذیرا شد

دستور تلخی داد بر فرجام زالوها

دیدیم ذلّت را به صدّام و سرانجامش

امرخدا فرمان نابودیِّ ناتوها

وقتی فلسطین غصب میگردد به نامردی

شیطان حمایت میکند از آن هیاهوها

وقتی که نیمی از زمین در جنگ میسوزد

وقتی که درگیرند اینسوها و آنسوها

وقتی ندارد حرمتی خون بنی آدم

روحِ غزل گم میشود در عمقِ پستوها

از عاشقی گفتن برای فصل پائیز است

اکنون بهارِ داغِ آلاله و شب بو ها

من مینویسـم بی محابا دیده هایم را

من مثنوی میگویم از خنجر و گیسوها

                             احمدیزدانی

                              

 

            

چشم جان مرا بکن زیبا

ای خدا ، قادر توانائی

صاحب جان و مال ماهائی

گل توئی ، بوی گل شما هستی

خالق آسمان و دریائی

آسمان و زمین و دریاها

تا جهانِ بزرگ ، تماشائی

با تمامی هستی در آن

هرکدامش به مثل دنیائی

از غباری به ظاهرش کوچک

تا تمامیِ کوه و صحرائی

همه در فکر سجده ی بر تو

و نموده چه کوچکیهائی

آب جاری به رودهای روان

وتمام جهان رویائی

همه از صنع قدرت خالق

و تو ارباب کلّ آنهائی

دستگیری کن ای خداوندم

تو به هر مشکلی توانائی

من نخواهم بهشت و حوران را

یا نخواهم فرازو بالائی

من فقط خواهش از شما دارم

که کنم بندگی به بینائی

در حریمِ شما بُوَم ایمن

از شیاطین و همچو آنهائی

بنده ای شاکرو شکورم کن

و بکش نفس زشت هرجائی

چشم جان مرا بکن زیبا

تا نبینم به غیر زیبائی

احمدیزدانی

 

محبّت

 

 

در روزگار آتش و اشک و غم وبلا

تنها محبّت است که میماند و وفا

میبخشد او به همه از صفای خود

اسرارِ بیشمارِ دلش کرده کارها

قفل از ستم بگشاید به خنده ای

باشد حضور محبّت چو کیمیا

بر مجلس شب و تاریکی و فنا

شمع است و میچکد از سینه اش بقا

بیمارو مبتلا و اسیرو فقیر را

چون اشک میشود آرامش از بلا

بر دشمنان قسم خورده وا کند

درهای بستۀ خشم و غم و عزا

آری محبّت است که میماندو از آن

دیوانه عاقل و بیگانه آشنا.

آمده از راه دوباره بهار

 

 

آمده از راه دوباره بهار

کرده زمستان و سپاهش فرار

از دل هردانـه بـروید گلی

نازِ نسیم عشوه ی پروردگار

کارگران ره بسوی باغها

پیرو جوان ،پای پیاده ،سوار

راهی در مزرعه و دشت وکوه

عاشق شوریده نگاهـش به یار

فصل یکی بودن حرف و عمل

لطف خداوند هزاران هزار

ای سرِ شوریده مشو نا امید

تا که تلاش تو نشیند به بار

احمد یزدانی

@ahmadyazdany